TY - JOUR ID - 1096 TI - بررسی تطبیقی و تحلیلی آراء تفسیری معرفت و ابن عاشور ذیل آیه امامت JO - پژوهش های تفسیر تطبیقی JA - PTT LA - fa SN - 2476-4191 AU - مودب, سید رضا AU - رحمان ستایش, کاظم AU - علیزاده, نگین AD - استاد گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه قم- AD - استادیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه قم AD - دانشجوی دکتری تفسیر تطبیقی دانشگاه قم Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 3 IS - 2 SP - 7 EP - 22 KW - آیه 124 بقره KW - امامت KW - عصمت KW - ظالمین KW - آیت معرفت KW - ابن عاشور DO - 10.22091/ptt.2018.2682.1269 N2 - تحقیق حاضر در مقایسه و تحلیل آراء تفسیری آیت الله معرفت و ابن عاشور، ذیل آیۀ امامت (بقره/124)، است. «امام» در نظر معرفت، پیشوای معصوم و واجب الاطاعه در امور دینی و دنیوی و والاتر از رسول و نبی است؛ ولی در نظر ابن‌عاشور، رسول و مجاز به انجام ارتکاب گناهان صغیره است. به نظر می رسد، حضرت ابراهیم(ع) قبل از ابتلائاتش رسول بوده‌است و مقام امامت ایشان، جدای از مقام رسالت اوست؛ زیرا «رسول» طبق روایات کسی است که ملائکه در بیداری بر وی نازل می شوند و با او سخن می گویند و لذا نزول ملائکه بر ابراهیم(ع) و بشارت به فرزنددار شدنش در بیداری نشانۀ رسالت او قبل از ابتلائاتش است؛ علاوه بر آن حمل واژۀ "«مام» بر معنای رسول، خلاف ظاهر آیه و بدون قرائن معتبر عقلی و نقلی است و تفسیر به رأی به شمار می‌آید. اطلاق واژه «الظالمین» را نمی‌توان بدون قرینه معتبر به گناهان کبیره و شرک محدود نمود و گناهان صغیره را از آن خارج کرد؛ بر این اساس، مراد آیه، عصمت از هرگونه ظلم و گناه است. از نظر عقلی نیز اعتقاد به جواز انجام گناهان صغیره برای امام یا رسول موجب سلب اعتماد مردم از آنان و نقض غرض بعثت رسل است. UR - https://ptt.qom.ac.ir/article_1096.html L1 - https://ptt.qom.ac.ir/article_1096_1d65d0ef181a15a6bdceb1bc0cbf5d42.pdf ER -