2024-03-29T10:48:28Z
https://ptt.qom.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=262
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
بررسی فقهالحدیثی و دیدگاه مفسران درباره روایت «حُبُّ عَلِیِّ بن ابیطالب حَسَنَهٌّ ...»
عبدالعلی
پاکزاد
محمود
قیوم زاده
روایات بسیاری بر محبت اهلبیت علیهمالسلام تأکید نموده و آثارش را بیان کردهاند. نگاه سطحی به مفهوم برخی از این روایات، موجب اباحهگری میشود. روایت «حُبُّ عَلِیِّ بن ابیطالب حَسَنَهٌّ لا تَضُرُّ مَعَها سَیِّئَهٌ...»، نمونهای از این روایات است که موجب طرح دیدگاههای متفاوتی شده که در متن حاضر بررسی میشود. این نوشتار به روش کتابخانهای و با رویکرد توصیفی- تحلیلی، در پی عرضه مفهوم درست روایت است. یافته پژوهش عبارت است از اینکه با استناد به برخی آیات قرآن و با مراجعه به تفاسیر و حدیث معتبرِ امالیشیخ مفید و صحیحه امالی شیخ طوسی، حبّ واقعی ملازم اطاعت بوده و از مفاهیم درست روایت آن است که سیئه در آن، به معنای گناهان کوچک است و حبّ علی (ع) سبب آمرزش صغایر میشود. تحلیل درست دیگر آن است که دوستی با علی (ع)، حسنهای است که هیچ گناهی اثر آن را حبط و بیاثر نمیکند؛ زیرا ایمان کامل، با حُبّ اهلبیت علیهمالسلام محقق میشود.
قرآن
روایات
مفسران
محبت
فقهالحدیث
روایت حُبُّ عَلِیِّ بن ابیطالب
2021
10
23
9
35
https://ptt.qom.ac.ir/article_1983_7bb06d6bf098d24bd431e3074e9d8bd1.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
بررسی تطبیقی معنی آیه 207 بقره در روایات فریقین
عزت الله
مولایی نیا
پس از جریان «سقیفه»، بذر اختلاف در همه معارف اسلامیحتی توحید، نبوت، معاد، به ویژه امامت که ضامن بقای اسلام بود، پاشیده شد و نزاع در مورد امامت چنان بالا گرفت که میتوان گفت فریقین تاکنون در مورد هیچ موضوعی به اندازه امامت در رد یک دیگر مطلبی ننوشتهاند به گونهای که آیات ولایت همواره در همه دورهها پرچالش ترین موضوع میان فریقین بوده است؛ هم چنین آیه «وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ» است که قاطبه امامیه و عدّه بسیاری از عامه، بر فرویش آن در مورد امام علی (ع) در «لیلة المبیت» تاکید دارند. در مورد این آیه تاکنون کارهایی سامان یافته است، اما پژوهش حاضر با ارج گذاری بر همه آن ها شأن نزول آیه را تنها از نگاه روایات فریقین نقد و بررسی کرده و ضمن پاسخ به شبهات، به این نتیجه رسیده که روایات فرویش آیه در مورد امام علی (ع) در «لیلةالمبیت» تواتر معنوی داشته و بر فضیلت و جانشینی بالفصل ایشان دلالت قطعی دارد و دیگر جایی برای تردید و شبهه پراکنی وجود ندارد.
نقد
بررسی
شأن نزول
روایات فریقین
2021
10
23
37
63
https://ptt.qom.ac.ir/article_1985_dbe8517d9b0fd22ad0891975ed2424a2.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
بررسی «هدایت» در آیۀ 21 سورۀ ابراهیم در میراث تفسیری از ره گذر سیاق و تقابل
محسن
دیمه کار گراب
سیده فرناز
اتحاد
میراث تفسیری متقدمان، دربردارنده آراء ماندگاری است که تأثیر بسیاری بر مفسران در سدههای بعدی داشته؛ به گونهای که گویا با آراء تفسیری قدما، گفتمان غالبی پدیدار گشته و خوانشهای تفسیری بعدی، متأثر از گفتمان تفسیری متقدمان شکل گرفته است. حال آن که دست یابی به فهم و خوانش بهتر آیات الهی، در گرو بررسی، تحلیل و نقد آراء تفسیری و بهره گیری از اصول و قواعد تفسیری است. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی، به بازخوانی واژه «هدایت» در آیۀ 21 سورۀ ابراهیم در میراث تفسیری پرداخته تا پس از بررسی و نقد آراء تفسیری پیشِ رو، از ره گذر «سیاق»، «قرینه مقابله»، «اصل تناسب جواب با سؤال»، «تنزل و علوّ معنایی» و پرهیز از راه یابی تکلف به ساحت کلام الهی» به صورت نوآورانه، دیدگاه تفسیری جدیدی درباره معنای «هدایت» در این آیه شریفه به دست دهد. پاسخ گویی به مهم ترین اشکالات و ابهامات فراروی دیدگاه برگزیده از دیگر مباحث این نوشتار است.
سیاق
قرینه مقابله
تناسب سؤال و جواب
شفاعت
هدایت به امر.
2021
10
23
67
88
https://ptt.qom.ac.ir/article_1989_8eb873fdeb476adf52df315e9d8e9aa5.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
واکاوی تطبیقی دیدگاه مفسران درباره آیه 6 سوره یس
کرم
سیاوشی
محمد صالح
جباری
درباره «ما» و مفهوم «ما أُنْذِرَ» در آیه 6 سوره یس اختلاف است. برخی «ما» را "نافیه " و برخی "موصوله" یا "مصدریه" دانستهاند. میان مفسرانی که «ما» را نافیه برشمردهاند نیز دو دیدگاه درباره مفهوم «ما أُنْذِرَ» مطرح است. حال از میان دیدگاههای مطرح، تفسیر درست آیه کدم است؟ آیا در قرآن غیر از پیامبران به کسی "نذیر" اطلاق شده است؟ آیا منذرانِ غیر معصوم در اتمامحجت الهی بر مردم نقش دارند؟ این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سامان یافته است. تاکنون پژوهشی با این رویکرد انجام نشده است. از ره گذر این پژوهش، به دست آمد که «ما» در آیه موردبحث، "نافیه" و به معنای «انذار نشدن» است و واژه «نذیر» در آیه موردبحث یا در آیه دیگری از قرآن، بر افراد غیر معصوم اطلاق نشده است. نیز به دست آمد که اتمامحجت خداوند بر مردم در غیاب پیامبران و معصومان، صرفاً با انتقال متون وحیانی و پیام اصیل و جامع آنها صورت میگیرد؛ لذا اگر پیام اصیل و تحریف ناشده پیامبران بهدرستی به دیگران نرسد، اتمامحجت الهی صورت نخواهد گرفت.
آیه 6 یس
ما اُنذر
نذیر
آباء
قوم
قریه
امت
2021
10
23
91
114
https://ptt.qom.ac.ir/article_1987_f30c6aa2032aa25a27618a2b6b3a1f40.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
بازشناسی ماهیت و مؤلفههای بدعت از دیدگاه مفسران
محمد جواد
جاوری
محمد علی
ایازی
مفسران متقدم و متأخر، همواره نگاههای متنوع و چالشبرانگیزی به مفهوم و ماهیتِ بدعت داشتهاند؛ بهطوریکه زمینه را برای استفاده ابزاریِ فرق و مذاهب متعدد در موضوع بدعت، هموار نمودهاند. موضوع اصلی این تحقیق آن است که مفسران، چه دیدگاههایی درباره ماهیت و مؤلفههای بدعت داشته و علل تنوع نگاههای آنان چیست. بر این اساس، نویسندگان این مقاله درصدد آنند که با توجه به دیدگاههای مفسران شیعه و اهل تسنن درباره معنای لغوی و اصطلاحی بدعت، به مؤلفههای این موضوع دست یابند و علل تنوع این مفاهیم را از مساله بدعت تحلیل و بررسی کنند. نتایج این پژوهش، نشان میدهد که مفسران، بدعت را بهمثابه مفاهیمی چون: «امر نوظهور»، «گزاره غیردینی»، «تشریع»، «حدوث» و «مخالفت» دانستهاند که این تنوع دیدگاههای آنان، از «تقسیمبندیهای متناقض»، «فرق ننهادن مفهوم بدعت با مفاهیمی چون: اختراع، نوآوری، سنت و تشریع» و «اختلافات اعتقادی و مذهبی مفسران»، ناشی شده و باعث شکلگیری و رشد اندیشههای سلفی در جامعه و فضای اتهام به بدعتگذاری در بین فرق و مذاهب مختلف گردیده است.جاوری، م.ج؛ ایازی، س.م.ع. (1400). بازشناسی ماهیت و مؤلفههای بدعت از دیدگاه مفسران، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 143-115. Doi: 10.22091/PTT.2021.5811.1805.
بدعت
ماهیت
مؤلفه
مفسران
قرآن کریم
2021
10
23
117
144
https://ptt.qom.ac.ir/article_1982_75ff9ec0208919d1e0c9e7fbebe73481.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
واکاوی نقدهای ابنعادل بر زمخشری در برداشتهای کلامی ـ ادبی از آیات در تفاسیر اللّباب و الکشّاف
کیوان
احسانی
تاریخ دریافت: 01/12/1399 | تاریخ پذیرش: 13/04/1400ابنعادل دمشقی، مفسّر قرن نهم در تفسیر اللّباب فی علوم الکتاب که موسوعهای از علوم مختلف بوده، از دیدگاههای دهها مفسّر و ادیب بهرهمند گشته و در مواردی نیز به نقد و یا ردّ آنها پرداخته است. یکی از این مفسران، زمخشری معتزلی، نویسنده تفسیر الکشّاف عن حقایق غوامض التّنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل در اوایل قرن ششم است. ابنعادل با وجود اعتراف به اهمیت و برجستگی تفسیر کشّاف و بهرهمندی گسترده از آن، مناقشاتی را بر مبنای تفکر اشعری خویش در زمینههای اعتقادی به آن وارد کرده است. این نوشتار با رویکرد نظری و به شیوه کتابخانهای، به برخی نقدهای ابنعادل بر زمخشری در مباحثی مانند چگونگی تبیین برخی آیات مربوط به صفات خداوند مانند مکر، غضب، استهزا، تعجب، تکبر، حیا، و نیز شفاعت و حوزه تعلق آن، آیات مربوط به اراده و اختیار انسان و نیز بحث رؤیت خداوند به عنوان یکی از پردامنهترین جدالها در تاریخ اسلام پرداخته و تأثیر مبانی و پیشفرضهای اعتقادی در برداشت از آیات را در مواجهه دو تفسیر نمایانده است. همچنین برخی اختلاف نظرهای دو مفسّر در حوزه ادبیات قرآنی مطرح شده که آن موارد نیز اساساً به چالشهای عقیدتی- کلامی برمیگردد. احسانی، ک (1400). واکاوی نقدهای ابنعادل بر زمخشری در برداشتهای کلامی ـ ادبی از آیات در تفاسیر اللّباب و الکشّاف، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 168-145. Doi: 10.22091/PTT.2021.5084.1685
ابنعادل
زمخشری
اللّباب فی علوم الکتاب
الکشّاف
کلام اشعری
اعتقاد اعتزالی
2021
10
23
147
168
https://ptt.qom.ac.ir/article_1990_146a8a958be6c2ee7ad0babf4eade60c.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
مخاطب شناسی در آیه 126 نحل
محمد حسین
واثقی راد
تاریخ دریافت: 11/03/1400 | تاریخ پذیرش: 26/07/1400سه دیدگاه در شأن نزول و مخاطب آیه 126 نحل وجود دارد. مشهور است که این آیات در جریان جنگ احد نازل شد و مخاطب آن فقط پیامبر(ص) است. زمانی که مشرکان قریش جنازه حضرت حمزه یا همه شهدا را مثله کردند، آن حضرت خواستند برای انتقام، سی نفر و به روایتی هفتاد نفر از آنها را مثله کنند که این آیات نازل شد و از مجازات بازداشت. برای اثبات این موضوع، به روایت ابنعباس و ابوهریره استناد کردهاند که از نظر سند ضعیف و از نظر محتوا مخدوش است و با شخصیت پیامبر(ص) وآموزههای دینی سازگار نیست. دیدگاه دیگر آن است که این موضوع سخنان انصار بوده که خواستند انتقام شهدا را بگیرند و آیات در فتح مکه نازل شده و به روایت ابیبنکعب استناد شده که صحیحه است. یافتههای این مقاله نشان میدهد که این آیه وآیات مرتبط، پیش از هجرت نازل شده و شأن نزول خاصی ندارد و مخاطب آن عام و همه مسلمانان درتمام زمانها هستند. ظاهر این آیات نیز دلیل است که همانند تعدادی از آیات دیگر حکم کلی را بیان فرموده است.واثقیراد، م.ح. (1400). مخاطبشناسی درآیۀ 126 سورۀ نحل، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 188-169. Doi: 22091/PTT.2021.5404.1744
پیامبر(ص)
انصار
جنگ احد
حمزه
مجازات
2021
10
23
171
188
https://ptt.qom.ac.ir/article_1992_cb8dc5fcef9ed3226ae33180e000e197.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
بررسی و تحلیل آراء مفسران قرآن از مفهوم «اصطفاء» و «عالمین» در آیه 42 سوره آلعمران
داود
اسماعیلی
تاریخ دریافت: 29/02/1400 | تاریخ پذیرش: 06/06/1400 بررسی و تحلیل مفاد آیات قرآن بر اساس اصول و قواعد تفسیری گوناگون اعم از سیاق، ساختار متن، دلالتهای لغوی و روایات تفسیری، از بایستههای پژوهش در حوزه تفسیر است. در این پژوهش، با هدف بازخوانی آراء مفسران در تبیین آیه شریفه *وَ إِذْ قالَتِ الْمَلائِکَةُ یا مَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاکِ وَ طَهَّرَکِ وَ اصْطَفاکِ عَلى نِساءِ الْعالَمینَ* (آلعمران: 42)، سعی گردیده دلیل اختلاف مفسران در تبیین این آیه مشخص شود. از این رو با عنایت به تکرار واژه «اصطفاء» در این آیه، کاربردهای این واژه در قرآن مفهومشناسی گردیده و دیدگاههایگوناگون مفسران در بیان مفهوم «اصطفاء» و تعیین مصادیق گوناگون آن بررسی شده است. در این زمینه و با توجه به کاربردهای واژه «اصطفاء» در ساختهای متفاوت در قرآن، یادآور شده چنان که برخی از مفسران تصریح نمودهاند، واژه «اصطفا»ی اول در این آیه به دلیل مطلق بودن، به برگزیدگی و عصمت حضرت مریم (س) اشاره میکند و واژه «اصطفا»ی دوم، به دلیل مقید بودن به حرف جر «علی»، از برتری ایشان نسبت به دیگران و ویژگیها و امتیازات خاص آن بانو حکایت دارد. اسماعیلی، د. (1400). بررسی و تحلیل آراء مفسران قرآن از مفهوم «اصطفاء» و «عالمین» در آیه 42 سوره آلعمران، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 216-189. 22091/PTT.2021.5681.1783.
قرآن
حضرت مریم (س)
اصطفاء
برگزیدگی و برتری
عالمین
2021
10
23
191
216
https://ptt.qom.ac.ir/article_1984_9b9220fd752adb770d8846be9451ed9c.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
تفسیر آیه یازدهم سوره رعد از نگاه مفسران فریقین
محمد جواد
اسکندر لو
تاریخ دریافت: 02/11/1399 | تاریخ پذیرش: 31/02/1400
آیه 11 سوره رعد، آشکارا درباره سنت تغییر بحث کرده و اهمیت ویژه آن، ازاینجهت است که سرنوشت انسان بر مبنای اراده شخصی خویش در مسیر سعادت یا شقاوت را بیان میکند. پژوهش پیش رو، نشان میدهد که مفسران فریقین، دو رویکرد درباره این نوع تغییر مطرح کردهاند: یکی رویکرد اعمّی که مراد از «ما» ی موصوله در «ما بقوم» را اعم از «نعمت» و «نقمت» گرفتهاند. هدف از نگارش این مقاله اثبات همین رویکرد است. دوم رویکرد «اختصاصی» مانند دیدگاه علامه طباطبایی که «ما» ی موصوله را به نعمت اختصاص دادهاند.
در این پژوهش، دیدگاه دوم با روش توصیفی-تحلیلی نقد شده و این نتایج به اثبات رسیده است. نگاه جامع به همه آیات قرآن، خلاف دیدگاه علامه طباطبایی را اثبات میکند؛ مبنی بر اینکه مراد از «ما بقوم» در آیه محل بحث، اعم از نعمتها و نقمتهاست. در «سنت تغییر» مراد از تغییر، تغییرات درونی و واقعی انسانهاست که هر فردی میتواند از طریق پاکسازی روح و نفس خویش و توبه نصوح، این تغییر وضعیت را در خود ایجاد نماید.
اسکندرلو، م.ج. (1400). تفسیر آیه یازدهم سوره رعد از نگاه مفسران فریقین، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 269-241. Doi: 10.22091/PTT.2021.6025.1843.
سنن الهی
سنت تغییر
نعمت و نقمت
آیه 11 سوره رعد
مفسران فریقین
2021
10
23
219
241
https://ptt.qom.ac.ir/article_1986_4a27867b578e71be608cdec7becd86cd.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
اعتبارسنجی روایات فریقین پیرامون مصادیق آیه 101 سوره انبیاء
میثم
کهن ترابی
تاریخ دریافت: 07/03/1400 | تاریخ پذیرش: 15/07/1400
بررسی اعتبار احادیثی که در مقام بیان مصادیق آیات قرآن هستند وگاه دستخوش تغییرات و یا تحریفاتی میشوند، از اهمیت ویژهای برخوردار است. روایاتی در منابع فریقین، در بیان مصداق آیه 101 سوره انبیاء آمده است. این آیه درباره کسانی است که بدیشان وعده نیکو داده شده و از آتش دور نگاه داشته شدهاند. به گفته منابع اهل سنت، امام علی(ع) از خلیفه سوم و یا افرادی دیگر نام برده که تعدادشان در برخی منابع مساوی با عشره مبشره است. منابع شیعه احادیثی را از پیامبر اکرم(ص) نقل کردهاند که آن حضرت، علی(ع) و شیعیانش را مصداق این آیه معرفی فرمودهاند. روایات اهل سنت از منظر سندی دچار ضعف شدیدی هستند و از منظر متنی نیز با روایات معتبر و تاریخ قطعی معارضت دارند. سند روایات منقول در منابع شیعه بسیار معتبر است و محتوای آن، با روایات معتبر موجود در منابع فریقین تأیید میشود. پژوهش حاضر باهدف کمک به تبیین درست مصادیق آیه، پس از احصاء روایات فوق از منابع کتابخانهای و با ابزار نقد سندی و تحلیل انتقادیِ متن روایات منقول در منابع فریقین، به انجام رسیده است.
کهنترابی، م. (1400). اعتبارسنجی روایات فریقین درباره مصادیق آیه 101 سوره انبیاء، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 269-241. Doi: 10.22091/PTT.2021.5811.1808.
آیه 101 سوره انبیاء
مصداق شناسی
علی(ع)
خلیفه سوم
نعمان بن بشیر
منابع فریقین
2021
10
23
241
269
https://ptt.qom.ac.ir/article_1988_6375927737cd1cf5cc0beaeab025df62.pdf
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
دلالت سنجی واژه «البیان» در آیه "علمه البیان " بر نطق و تکلم انسان از نگاه مفسران فریقین
احمد
کریمی
فیروز
اصلانی
تاریخ دریافت: 29/10/1399 | تاریخ پذیرش: 01/03/1400مفسران پنج دیدگاه عمده درباره مفهوم واژه "بیان " در آیه 4 سوره الرحمن دارند. عدهای از مفسران، بیان را به معنای قدرت تکلم، برخی به معنای بیان کردن همهچیز، گروهی به معنای اسامی اشیاء و جنبندگان، تعدادی به معنای قدرت تعقل و عدهای هم به معنای قرآن کریم میدانند. با توجه به اختلافات موجود در معنای بیان و نبود پژوهش مستقل در این زمینه، این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی، معنای درست بیان را در این آیه واکاوی میکند. طبق بررسیهای صورت گرفته در این نوشتار، نظر کسانی که بیان را به معنای تکلم میدانند، جامع و دقیقتر به نظر میرسد؛ زیرا اولین معنایی که در سیاق آیات نخستین سوره الرحمن از این واژه به ذهن متبادر میشود، معنای تکلم است و در آیه چهارم سوره ابراهیم، تبیین به زبان نسبت داده شده است. از سوی دیگر خداوند متعال، قرآن را بیانی برای مردم (بیانٌ للنّاس) میخواند و از آنجایی که ماهیت قرآن در عصر نزول، جز ماهیت گفتاری و زبانی نبود، مشخص میشود که منظور از بیان، سخن گفتن است. از طرفی، معانی دیگری که مفسران برای بیان ذکر کردهاند، به نحوی به زبان و تکلم مرتبط هستند.کریمی، الف؛ اصلانی الوار، ف. (1400). دلالتسنجی واژه «البیان» در آیه "علمه البیان " بر نطق و تکلم انسان از نگاه مفسران فریقین، دوفصلنامۀ پژوهشهای تفسیر تطبیقی. 7 (14)، 291-271. Doi: 10.22091/PTT.2021.6121.1857.
البیان
الرحمن
نطق
تکلم
ادراک کلیات
2021
10
23
273
291
پژوهش های تفسیر تطبیقی
2476-4191
2476-4191
1400
7
2
ارزیابی دیدگاه مفسران درباره «قدم صدق» در سوره یونس با رویکرد سازگاری سیاق آیات با روایات تفسیری با تاکید بر روایات امامیه
مرضیه
قدوسی
سید مهدی
مرتضوی
عاطفه
زرسازان
«قدم صدق» بشارتی از جانب خداوند است که ساختاری کاملاً متفاوت از سایر اخبار خوش الهی دارد و تنها در آیه 2 سوره یونس آمده است. مفسران دیدگاههای متعدد، متشابه و در برخی موارد متفاوت از یکدیگر درباره آن بیان کرده اند؛ آرائی همچون پاداش نیک، سابقه نیکو، مقام و منزلت، ولایت، شفاعت و ... . آنها هرگز به قول واحدی درباره این عبارت نرسیده اند، ضمن آنکه بیشتر آنها، میان معنای لغوی با تفسیری آن خلط نموده اند. حال سؤال اصلی این است که کدامیک از دیدگاهها، به مقصود خداوند نزدیک تر است؟ بر این اساس، نوشتار حاضر، با شیوه اسنادی، تاریخی و به کمک روش توصیفی تحلیلی، آراء مفسران را دسته بندی کرده است. پس از آن، ضمن تحلیل، نقد و ارزیابی دیدگاهها، آراء صحیح را با کمک مستندات در دو بخش جداگانه سیاقی و بخش روایی بررسی و تبیین کرده است و در پایان با بیان دلایل عقلی و نقلی، دیدگاه برگزیده را بیان کرده است. مهمترین ره آورد تحقیق حاضر آن است که از میان آراء مطرح شده، دو قول «ولایت» و «شفاعت» با سیاق آیات و روایات به طور کامل منطبق هستند. آن دو ملازم و همراه یکدیگر هستند و بدون یکدیگر معنا ندارند
قدم صدق
ولایت
شفاعت
مفسران
سیاق
روایات امامیه
2021
10
23
295
317
https://ptt.qom.ac.ir/article_1981_6ebd148e32bc38f6d2061880ae245eb5.pdf