آیات آغازین سوره تکویر از مجموعه آیاتی است که تحت عنوان آیات اشراط الساعة شناخته می شود. بیشتر مفسران در مواجهه با این نوع آیات به شکلی الهیاتی با آن مواجه شده‌اند و به زمینه‌های تاریخی و بافتی آنها توجهی نکرده‌اند. این در حالی است که ترسی که خداوند متعال از نشانه‌های وقوع قیامت می خواهد در مخاطبان اولیه خود ایجاد نماید تنها زمانی توسط آن مخاطبان جدی گرفته می شودکه پس-زمینه‌ای عینی و تجربی داشته باشد. در غیر این صورت به سبب عدم ارتباط بیناذهنی، انذر مطلوبی که از بیان این آیات انتظار می رود شکل نخواهد گرفت. مقاله پیش رو با عطف نظر به آیات آغازین سوره تکویر و با بررسی تطبیقی گزارش‌های تاریخی پیشااسلامی و آیات قرآن درصدد آن است تا ارتباط انذار عینی این آیات با رویداد تاریخی وقوع یخ‌بندان کوچک در باستان متاخر را مطرح نماید. مبتنی بر دستاورد این پژوهش وجه عینی انذار آیه اول و دوم سوره تکویر برای مخاطبان اولیه قرآن معطوف به تداعی‌گری تیرگی خورشید و ستارگانی است که در حد فاصل سال های 535-536م، 539-540م و 547م به سبب فوران‌های آتش فشانی رخ داده است و آیه سوم این سوره، اشاره به فوران‌های آتش فشانی آن دوره که زمینه وقوع یخ بندان و پدیده‌های جوی آن عصر را پدید آورد است می باشد.
)
Send comment about this article