Adaptation and review of the interpretative view of Allameh Tabatabai and Ayatollah Javadi Amoli About the relationship between innocence and witnessing human actions

Document Type : Academicm and Research

Authors

1 Department of Islamic Studies, University of Qom

2 Phd student of Qom University

10.22091/ptt.2024.9606.2249

Abstract

خداوند متعال در آیاتی از قرآن کریم نظیر؛ «وَ کَذلِکَ جَعَلْناکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَکُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ یَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهیدا» (بقره: 143)، عده‌ای را شاهد بر اعمال انسان ها معرفی می‌کند. در این که آیا مقام شهادت بر اعمال در آیه مذکور، همچون نبوت و امامت مقامی انحصاری و ویژه پیامبران و امامان معصومعلیهم السلام است یا نصیب اولیای الهی و اصحاب و شاگردان خاص امامان معصومعلیهم السلام نیز خواهد شد، میان مفسران اختلاف نظر وجود دارد. ما در این نوشتار با روش توصیفی و تحلیلی به بررسی دیدگاه علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی پرداخته و ادله هر دو مفسر را مطرح کرده ایم. مرحوم علامه طباطبایی رابطه بین مقام شهادت بر اعمال مردم و مقام عصمت را تساوی دانسته و قائل است که شاهدان بر اعمال مردم اختصاص به معصومین دارند. در مقابل آیت الله جوادی آملی این رابطه را عموم و خصوص مطلق دانسته و مصادیق شاهدان بر اعمال مردم را اعم از معصومین معرفی می‌کند. با توجه به اطلاق مفاد آیات شهادت بر اعمال، که ظهور در شهادت بر همه اعمالِ همه امتها دارند به طوری که اعمال عاملین به طور دقیق و بدون هیچ‏گونه خطا و اشتباه حفظ و ضبط می‌گردد، به نظر می رسد دیدگاه علامه طباطبایی ترجیح دارد.

Keywords

Main Subjects


CAPTCHA Image