نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسندگان
1 گروه معارف اسلامی دانشگاه قم
2 دانشجوی دکتری دانشگاه قم
چکیده
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
خداوند متعال در آیاتی از قرآن کریم نظیر؛ «وَ کَذلِکَ جَعَلْناکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَکُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ یَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهیدا» (بقره: 143)، عده‌ای را شاهد بر اعمال انسان ها معرفی می‌کند. در این که آیا مقام شهادت بر اعمال در آیه مذکور، همچون نبوت و امامت مقامی انحصاری و ویژه پیامبران و امامان معصومعلیهم السلام است یا نصیب اولیای الهی و اصحاب و شاگردان خاص امامان معصومعلیهم السلام نیز خواهد شد، میان مفسران اختلاف نظر وجود دارد. ما در این نوشتار با روش توصیفی و تحلیلی به بررسی دیدگاه علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی پرداخته و ادله هر دو مفسر را مطرح کرده ایم. مرحوم علامه طباطبایی رابطه بین مقام شهادت بر اعمال مردم و مقام عصمت را تساوی دانسته و قائل است که شاهدان بر اعمال مردم اختصاص به معصومین دارند. در مقابل آیت الله جوادی آملی این رابطه را عموم و خصوص مطلق دانسته و مصادیق شاهدان بر اعمال مردم را اعم از معصومین معرفی می‌کند. با توجه به اطلاق مفاد آیات شهادت بر اعمال، که ظهور در شهادت بر همه اعمالِ همه امتها دارند به طوری که اعمال عاملین به طور دقیق و بدون هیچگونه خطا و اشتباه حفظ و ضبط می‌گردد، به نظر می رسد دیدگاه علامه طباطبایی ترجیح دارد.
کلیدواژه‌ها [English]
)
ارسال نظر در مورد این مقاله