نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه کلام، دانشگاه قرآن و حدیث، قم، ایران
2 دانشجوی دکتری دانشگاه قرآن و حدیث، دانشگاه قرآن و حدیث، قم، ایران
چکیده
تازه های تحقیق
نتیجه
با توجه به مطالب گفته‌شده، روشن می‌شود که واژه بیان در چهارمین آیه سوره مبارکه الرحمن، به معنای نطق و کلام است و دلایل آن بدین شرح بود که اولین معنایی که در سیاق آیات نخستین سوره از واژه بیان به ذهن متبادر می‌شود، معنای تکلم است. هم چنین در آیه چهارم سوره ابراهیم، تبیین به زبان نسبت داده شده و نیز خداوند متعال، قرآن را بیانی برای مردم (بیانٌ للنّاس) می‌خواند. از آنجایی که ماهیت قرآن در عصر نزول، جز ماهیت گفتاری و زبانی نبود، مشخص می‌شود که منظور از بیان، سخن گفتن است. هم چنین از ادله‌ای که دلالت می‌کند بیان در آیه موردنظر به معنای نطق و تکلم است، سخنان امام علی (ع) درباره این آیه است که به‌طور ضمنی، به معنای بیان که نطق باشد اشاره فرمودند. نیز بر اساس تحقیق حاضر، بر فرض درستی هر یک از معانی مذکور برای بیان، هیچیک از آن معانی جدای از تکلم نیستند و همواره با آن ارتباط نزدیک دارند. هم چنین منظور از تکلم، صرف تولید اصوات و بر زبان راندن کلمات نیست؛ زیرا خداوند در سوره الرحمن، "بیان " را نعمتی خطیر و باارزش برای انسان قلمداد کرده؛ حال آنکه بر زبان راندن کلمات و تولید اصوات، از دست موجوداتی غیر از انسان نیز برمیآید. بلکه منظور از تکلم، آن تکلمی است که ادراک کلیات و قوه تعقل و تشخیص، پشتوانهاش باشد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
Received: 2021/1/18 | Accepted: 2021/5/22
A survey of Qur’anic exegetes reveals that they have five main viewpoints on the meaning of the word “al-bayān” in (Q. 55:4). Some consider it to mean the human faculty of speech, some to the expression of everything, some to the human faculty of reason, some to the names of objects and creatures, and some to the Holy Qur’an itself. Given the mentioned differences concerning the meaning of the Qur’anic word “al-bayān”, as well as the lack of independent research in this regard, the present article attempts to analyze its true meaning, seeking a suitable connection with the context of the verse in question. According to the achievements, the opinion of those Qur’anic exegetes, either Sunni or Shi’ite, who consider “al-bayān” in a semantic correlation with the meaning of human faculty of speech seems more satisfactory, comprehensive, and convincing. It should be pointed out that the first meaning of the word that comes to mind from observing the context of the verses is “speech”. In the same way, there is exact evidence in earlier literary, historical, and narrative texts that illustrate the application of the Arabic word “bayān” in the meaning of speech. Furthermore, according to (Q. 14:4), the Qur’an attributes the human faculty of explanation to language. On the other hand, it should not be neglected that God Almighty has called the Qur’an a general expression for the people. Since the material and apparent nature of the Qur’an at the time of its revelation was nothing but the nature of speech and language, it becomes clear that the meaning of "al-bayān" is speech. Seemingly, the other meanings mentioned by the Qur’anic exegetes for the word in question seem somehow related to language and the human faculty of speech.
Karimi, A; Aslani-Alavar, F. (2022) The Qur’anic Word “al-bayān” in (Q. 55:4) and its Semantic Correlation with the Human Faculty of Speech; A Comparative study of Sunni and Shi’ite Exegetes’ Viewpoints. Biannual Journal of Comparative Exegetical Researches, 7 (14) 271-291. Doi: 22091/PTT.2021.6121.1857.
کلیدواژه‌ها [English]
قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله