روش‌های متولیان تربیت دینی از منظر مفسران فریقین با رویکرد ادیان

نوع مقاله : علمی و پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار، کلام اسلامی، پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ، قم، ایران

2 دانشجوی دکتری ادیان، مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی ، قم ، ایران

چکیده

تاریخ دریافت: 01/04/1400   |   تاریخ اصلاح: 14/12/1400   |   تاریخ پذیرش: 14/12/1400
تعلیم و تربیت، از مهم‌ترین اهداف و دغدغه‌های ادیان الهی بوده که مفسران فر یقین بدان توجه داشته‌اند و در کتاب‌های آسمانی چون: قرآن و عهد عتیق نیز به آن اشاره شده است. خداوند و پیامبران به‌عنوان متولیان اصلی در تربیت بشر، با روش‌هایی سعی در تربیت دینی مردم داشته‌اند. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و با بهره جستن از آراء مفسران فریقین، این متولیان را معرفی کرده و در ادامه با برشمردن روش‌های تربیتی آنان، به تحلیل و ارزیابی روش‌های این دو گروه با رویکرد ادیانی پرداخته است. با بررسی آراء مفسران فریقین و متن عهد عتیق می‌توان به این یافته‌ها اشاره کرد که گرچه تقریباً خداوند و انبیا، متولیان تربیت در ادیان آسمانی معرفی شده و در آراء روش‌های تربیت دینی مشترکند، از متولیان تربیت دینی در قرآن کریم با تعبیر اسوه دینی یاد می‌شود، درحالی‌که در عهد عتیق این‌گونه نیست و حتی اشتباهاتی از انبیا را مطرح ساخته‌اند. علاوه بر این، خداوند و انبیا در قرآن، به قیامت و پاداش و عذاب الهی بیش از عهد عتیق عنایت داشته‌اند و روش‌های تربیتی در قرآن، جامع‌تر و غنی‌تر از روش‌های یادشده در عهد عتیق است.

عیسی‌زاده، ع؛ ابوزاده گتابی، ی. (1401). روش‌های متولیان تربیت دینی از منظر مفسران فریقین با رویکرد ادیان، دوفصل‌نامۀ پژوهش‌های تفسیر تطبیقی. 8 (15)، 222-193. Doi: 10.22091/PTT.2022.6402.1895

تازه های تحقیق

نتیجه

از بررسی آراء مفسران فریقین درباره متولیان تربیت دینی در قرآن و کاوش در متن عهد عتیق، این نتیجه به دست می­آید که در روش تربیتی خداوند و پیامبران در دو متن مقدس (قرآن و عهدین)، ادبیات یکسانی داشته و در بعضی از روش­ها هر دو متن شبیه یک دیگر است؛ ولی روش‌های موجود در قرآن جامع‌ترند و متولیان در قرآن کریم، بشخصه ویژگی ممتازی دارند که در عهد عتیق وجود ندارد. الگوهای قرآنی اسوه حسنه هستند (سوره‌های احزاب، آیه 21 و ممتحنه، آیات 4 و 6)؛ اما در عهد عتیق این‌گونه نیست. انبیا در عهد عتیق مرتکب گناهان کبیره می­شوند (برای مثال نک. پیدایش 19: 1-18) و شایسته نیست کسی که خود از گناه کبیره دوری نمی­کند، متکفل امور دینی دیگران گردد.

به‌علاوه قصص قرآن کریم، گرچه ازلحاظ محتوایی تفاوت چندانی با قصص عهد عتیق ندارد، ازلحاظ ماهوی با آن‌ها تفاوت دارد؛ زیرا هدف قرآن کریم از نقل این داستان­ها، صرفاً قصه‌گویی و یا نشان دادن ضمنی سرگذشت قوم بنی­اسرائیل به‌عنوان قوم برگزیده خداوند نیست، بلکه به خاطر بیان امر مهمی به این داستان­ها به‌عنوان شاهد و گواه تاریخی، استناد شده است. امکان دارد داستانی در چند سوره مختلف آمده باشد، ولی در هر جا، برای بیان نکته­ای مهم و عمدتاً متمایز آمده است؛ ازاین‌رو قصص قرآنی، اهدافی چون: عبرت‌آموزی، هدایت‌گری، اندیشه سازی، بیان اصول دین و بیان سنن الهی را تعقیب می­کنند (اشرفی، 1385، ص 188). علاوه بر این، به‌استثنای سوره یوسف، در هیچ جای قرآن به جزئیات وقایع و داستان­های تاریخی اشاره نشده است، برخلاف داستان­های عهد عتیق که وارد جزئیات زندگی افراد می­شود؛ درحالی‌که این‌گونه پرده­دری و رعایت نکردن حریم میان مرد و زن در قرآن وجود ندارد.

نکته مهم دیگر این است که با توجه به آراء مفسران فریقین، در قرآن کریم توجه به قیامت، مسأله بهشت و جهنم، عذاب و ثواب بسیار پررنگ است؛ در حالی که در عهد عتیق یا اصلاً مشاهده نمی­شود و یا اگر اشاراتی به آن باشد، به‌صورت سطحی و گذراست (آریانپور، 1352، ص 4). درنتیجه باید بیان نمود که علی‌رغم اشتراکات موجود میان قرآن کریم و عهد عتیق، در قرآن کریم متولیان تربیت دینی اسوه حسنه هستند، به‌علاوه مباحثی مانند توجه به قیامت در آن پررنگ­تر است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Qur’anic Exegetes and the Methods of the Spiritual Education’s Custodians; A Religious Studies Approach

نویسندگان [English]

  • Isa Isazadeh 1
  • Yaser Abouzadeh Gatabi 2
1  Assistant Professor, Department of Islamic Theology, Islamic Sciences and Culture Academy, Qum, Iran
2 Ph.D. Candidate, Department of Religious Studies, Imam Khomaini Education and Research Institute, Qum, Iran
چکیده [English]

Received: 2021/6/22  |   Correction: 2022/3/5   |   Accepted: 2022/3/5
Education is one of the most crucial goals and concerns of the religions, which has been heeded by divine books such as the Qur’an and Old Testament. Thus, it has been carefully pursued by the Qur’anic exegetes in both Shi’ite and Sunni schools. According to religious teachings, God and His prophets, as the main custodians of human training, have tried to religiousely educate the people in various ways. The present article has endeavored to introduce these custodians through a descriptive-analytical method, considering the Qur’anic exegetes’ viewpoints from the two Sunni and Shi’ite schools. In the following and by pointing out their educational methods, it has analyzed and evaluated these two groups’ manners, taking a religious studies approach. As the results of the conducted studies, while examining the viewpoints of both schools’ exegetes, as well as the texts of the Qur’an and Old Testament, it can be noted that God and His prophets have been introduced as the main custodians of religious education in both traditions. In addition, both traditions are common in conveying the methods of religious education. However, there are some notable differences. The Qur’an mentions the spiritual education’s custodians as uswa (good example) ones, while the Old Testament, on the contrary, has even attributed some discreditable mistakes to them. Moreover, in the Qur’anic accounts, God and His prophets have taken care of the resurrection and the divine rewards and punishments more than in the Old Testament. It can be thus concluded that the methods of religious education in the Qur’an are richer and more comprehensive than those mentioned in the Old Testament.
* Isazadeh, I; , . (2022) Qur’anic Exegetes and the Methods of the Spiritual Education’s Custodians; a Religious Studies Approach. Biannual Journal of Comparative Exegetical Researches, 8 (15) 193-222. Doi: 10.22091/PTT.2022.6402.1895.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Keywords: Qur’an
  • Old Testament
  • God
  • prophets
  • Qur’anic exegetes
  • religious education
قرآن کریم.
کتاب مقدس.
آلوسی، سید محمد (بی‌تا )، روح المعانی فی تفسیر القرآن والسبع المثانی، بیروت: دارالفکر.
ابن ابی جمهور، محمد بن زین‌الدین (1403 ق )، عوالی اللئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه، محقق: مجتبی عراقی، قم: مؤسسه سیدالشهدا.
ابن عاشور، محمدطاهر (1420 ق )، التحریر والتنویر، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی.
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی (1408 ق )، روض الجنات و روح الجنان فی تفسیر القرآن، مشهد: پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی.
اشرفی، عباس (1358 ش )، مقایسه قصص در قرآن و عهدین، تهران: مؤسسه انتشارات امیرکبیر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
آریانپور کاشانی، عباس (1352 ش)، نفوذ عقاید آریایی در دین یهود و مسیحیت، تهران: مدرسه عالی ترجمه.
بیضاوی، ناصرالدین (1410 ق )، انوارالتنزیل (تفسیر بیضاوی)، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
تستری، ابو محمد سهل بن عبدالله (1423 ق )، تفسیر التستری، بیروت: دارالکتب العلمیه.
جرجانی، ابوالمحاسن حسین بن حسین (1377 ش)، جلاء الاذهان و جلاءالاحزان، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
حقی بُرسوی، اسماعیل (بی‌تا )، تفسیر روح البیان، بیروت: دارالفکر.
راغب اصفهانی، محمدحسین (1412 ق )، مفردات الفاظ قرآن، بیروت – دمشق: دارالقلم، دارالشامیه.
رستمی‌زاده، رضا (1382 ش)، «الگوهای تربیتی در قرآن»، فصلنامه معرفت، ش 69، ص 12-15.
زمخشری، محمود (1407 ق )، الکشاف، بیروت: دارالکتاب العری.
شرتوتی، سعید (1416 ق )، اقرب الموارد فی فصحه العربیه و الشواهد، تهران: منظمه الاوقاف و الشوون الخیریه، دارالاسوه الطباعه و النشر.
طباطبایی، محمدحسین (1393 ش )، تفسیر المیزان، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
طبرسی، فضل بن حسن (1372 ش )، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، تهران: ناصرخسرو.
طبری، محمد بن جریر (1412 ق )، جامع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت: دارالمعرفه.
طوسی، محمد بن حسن (1409 ق )، التبیان فی تفسیر القرآن، قم: مکتب الاعلم الاسلامی.
فخر رازی، محمد بن عمر (1340 ق )، التفسیرالکبیر، بیروت: نشر احیاء التراث العربی.
فیض کاشانی، ملامحسن (1415 ق )، تفسیر الصافی، تهران: انتشارات صدر.
کاشانی، ملافتح الله (1389 ش )، منهج الصادقین فی الزام المخالفین، قم: نوید اسلام.
کیومرثی، غلامعلی (1386 ش )، مبانی و اصول تربیت دینی و تفاوت آن با تعلیمات دینی، تهران: مدرسه.
محمدی ری‌شهری، محمد (1386 ش )، میزان الحکمه، ترجمه حمیدرضا شیخی،14 ج، قم: مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث.
مصباح یزدی، محمدتقی (1379 ش )، راه و راهنما شناسی، قم: شفق.
مطهری، مرتضی (1373 ش )، تعلیم و تربیت در اسلام، تهران: صدرا.
میرزایی، نجفعلی (1388 ش )، فرهنگ اصطلاحات معاصر عربی- فارسی، تهران: فرهنگ معاصر.
CAPTCHA Image