نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2 استادیار گروه علوم قرآن و حدیث، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده
تازه های تحقیق
نتیجه
با تتبع و بررسی صورت گرفته در عبارت " ما عندالله خیر و ابقی "، چنین به نظر می‌رسد که منظور از عندیت الهی، حضور جسمی و درک باری تعالی نخواهد بود بلکه حضور معنوی است؛ چراکه خداوند دارای جسم نیست و به زمان و مکان محدود نبوده و مراد از " ما عِنْدَاللَّه " نیز همان سعادت آخرت است که در جوار خدا حاصل می‌شود و خیر و ابقی بودن آن به جهت عندیت است. ازآنجاکه خداوند منشأ و مصدر همه خیرات است، هر موجود نافعی که از طرف خدای سبحان باقی بماند و مایه خیر و سعادت بشر گردد، «بَقِیَّه اللَّه» محسوب می‌شود و ائمه مظهر تام اسم مبارک «الباقی» و مصداق کامل «بقیه‌الله» هستند.
آیات 60 سوره قصص و 96 نحل، درصدد بیان مصداق برای معنای باطنی هستند و آیه 86 سوره هود نیز بیان یک الگو و مصداق عینی نموده است و اهل‌بیت با انطباق لفظ عام بر خود، سعی نموده‌اند تا برای مخاطب معرفت سازی کنند و هم الگویی عملی برای آن‌ها ارائه کرده باشند؛ اما مصداق بیان‌شده به‌گونه‌ای است که ظاهر لفظ آن را برنتابد و وجه اشتراک میان ظاهر آیات با مصادیق بیان‌شده تنها ازنظر معنایی برقرار باشد، در این صورت از گونه‌های بیان تأویل و بیان معنای باطنی هستند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
Conceptual relationship assessment between the verses of the Holy Quran is a subject that has attracted the attention of Quran researchers for a long time. In the present article, the content of verses that include the phrase “ma ʿindallah” (what is with Allah) with the two attributes of being better and more lasting and evaluating the extent of the relationship between them and the phrase “baqīyyatallah” (what remains of Allah’s provisions) has been studied focusing on Chapter al-Qaṣas, verse 60, al-Naḥl, verse 95-96 and Hūd, verse 96. The present study, conducted through a descriptive-analytic method and relying on the Quran through Quran exegetic method, strives to find the relationship between the concept of ma ʿindallah which refers to the hereafter and spiritual and positional closeness, and baqīyyatallah which refers to something that God has intended to endure and its termination is impossible and strives to prove, with the help of narrations of the Infallibles, that the divine prophets, the pure Imams in general and specifically the Imam of the Time (may Allah hasten his reappearance), are among the instances of baqīyyatallah and God’s purpose in the verse, “what remains of Allah’s provision is better for you, should you be faithful…” [11: 86], is to attract the attention of the believers to the most complete instance of baqīyyatallah and the last divine proof and provision. And by recognizing the instance of being better and more lasting and its most manifest instance and through him, one can arrive at divine recognition, servitude, and closeness (ʿindiyya).
کلیدواژه‌ها [English]
قرآن کریم.
نهج‌البلاغه، سید رضی (1414 ق)، نسخه صبحی صالح، قم: انتشارات هجرت.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله