چیستی تطهیر عیسی (ع) در آیۀ ۵۵ آل‌عمران

نوع مقاله : علمی و پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار، گروه ادیان، مؤسسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی، قم، ایران

2 دانشیار، گروه تفسیر و علوم قرآن، مؤسسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی، قم، ایران

چکیده

در آیۀ ۵۵ آل‌عمران به تطهیر عیسی (ع) توسط خدا اشاره شده است: «وَمُطَهِّرُکَ مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا». مقصود از این تطهیر چیست و چه دیدگاه‌هایی دربارۀ آن وجود دارد؟ نوشتار حاضر با هدف تبیین چیستی این تطهیر با روش تفسیر تطبیقی در پی آن است که دیدگاه مفسران دربارۀ تطهیر عیسی (ع) را بررسی کند و دیدگاه برگزیده را بر اساس شواهد قرآنی و برخی منابع یهودی و مسیحی ارائه دهد. قرآن با تأکید بر کشته نشدن و به صلیب کشیده نشدن عیسی (ع) نشان می‌دهد که آنچه به عیسی (ع) نسبت داده شده نارواست. یهودیان بهتان‌هایی از قبیل نامشروع بودن تولد، کفر، سحر و بدعت‌گذاری به ایشان وارد کرده‌ بودند و در باور آنان سزای این اتهامات کشته شدن بوده است و اصرار داشته‌اند که او را کشته‌اند. قرآن، در مقابل، با تعابیر مختلف و از جمله با اصرار بر کشته نشدن و به صلیب کشیده نشدن، ایشان را از این اتهامات ناروا تطهیر کرده است.

تازه های تحقیق

مقدمه

در آیۀ ۵۵ سورۀ آل‌عمران تطهیر عیسی (ع) مطرح شده است و این تطهیر در کنار «توفی» و «رفع» آمده است. با توجه به قرین شدن توفی و رفع با این تطهیر، باید توفی و رفع ارتباطی با تطهیر داشته باشند. از طرفی دیگر، تعبیر آیه مطلق نیست، بلکه عبارت «مِنَ الَّذِینَ کفَرُواْ» دارد. به‌یقین حرف «من» در آیه بعضیه است و معنای دیگری تصورپذیر نیست. پس تطهیر در این آیه، افزون بر دلالت بر عصمت، به چیزی بیش از عصمت نیز دلالت دارد.

 این مطالعه در پی آن است که دیدگاه مفسران دربارۀ تطهیر عیسی (ع) را بررسی کند و دیدگاه برگزیده را بر اساس شواهد قرآنی و شواهدی از منابع یهودی و مسیحی ارائه کند ــ موضوعی که می‌توان گفت مفسران به تحلیل آن نپرداخته‌اند و از کنار آن گذر کرده‌اند.

دیدگاه مفسران دربارۀ تطهیر عیسی (ع) در آیۀ ۵۵ سورۀ آل‌عمران

دیدگاه مفسران دربارۀ تطهیر عیسی (ع) در «وَمُطَهِّرُکَ مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا» عبارت‌اند از: خارج کردن عیسی (ع) از میان کفار، منع از کشته شدن به‌دست کفار، کشته شدن همۀ کافران به دست عیسی (ع) در زمان رجعت او، منع از اعمال کفار و گمراه شدن به‌وسیلۀ آنان، خلاصی از اذیت و آزار و زدودن نسبت‌های ناروا. بهترین دیدگاه از میان این دیدگاه‌ها، زدودن نسبت‌های ناروا است، ولی طرفداران این دیدگاه شیوۀ تطهیر را بیان نکرده‌اند.

دیدگاه برگزیده دربارۀ تطهیر عیسی (ع) در آیۀ ۵۵ سورۀ آل‌عمران

درست است که برخی از مفسران به‌درستی تطهیر را به زدودن نسبت‌های ناروا از عیسی (ع) و مادرش بیان کرده‌اند ولی شیوۀ تطهیر را بیان نکرده‌اند. خداوند چگونه این تطهیر را انجام داده است؟ نگاه مجموعی به آیات مرتبط با عیسی (ع) نشان می‌دهد که تطهیر عیسی (ع) مرتبط با آبروی ایشان است. خداوند در آیۀ 55 سورۀ آل‌عمران بیان می‌فرماید: «ای عیسی من تو را توفی می‌کنم و به سوى خویش بالا مىبرم و تو را از کسانى که کفر ورزیده‌اند پاک مى‌گردانم». هنگامی که آیات پیشین و پسین این آیه را ملاحظه می‌کنیم، روشن می‌شود یهودیان به عیسی (ع) کفر نسبت داده‌اند و خداوند در صدد تطهیر اوست. چنین تفسیری مؤید قرآنی نیز دارد. تنها در دو جای قرآن تعبیر «بهتان عظیم» به کار رفته است، یکی در آیۀ 156 سورۀ نساء و دیگری در آیه 16سورۀ نور. در آیۀ نخست آمده است که یهودیان به مریم (س)، که از زنان برتر جهان است، نسبت ناروا داده‌اند و آیۀ دوم مرتبط به داستان افک است. در هر دو واقعه، خداوند به کسانی که نسبت‌های ناروا به زنان پاک‌دامن را در جامعه منتشر کرده‌اند عذاب شدید و دردناک دنیوی و اخروی وعده می‌دهد. در ادامه، در آیۀ 59 سورۀ آل عمران، عیسی (ع) در خلقت به آدم (ع) تشبیه می‌شود تا ذهنیت جامعه درباره بدکاره بودن مادر او پاک شود. تحقق این وعدۀ تطهیر را خدای متعال در آیات 156 تا 159 سورۀ نساء بیان کرده است. در آیۀ 156 سورۀ نساء بیان می‌شود که یهودیان به مریم (س) بهتان عظیمی را نسبت دادند و در آیۀ بعدی بیان می‌شود که یهودیان ادعا کردند که عیسی (ع) را کشتند، ولی آیه آن را نفی می‌کند و بیان می‌کند که او را نکشتند و به صلیب نکشیدند و در پایان آیه نیز دوباره تأکید می‌کند که یقیناً او را نکشتند. در آیۀ 158 بیان می‌شود که خدا او را به‌سوى خود بالا برد. بهتان به مریم (س) این است که او بدکاره بوده و فرزندش نامشروع است؛ پس عیسی (ع) نه تنها رسول‌الله نیست، بلکه استحقاق کشته شدن و به صلیب رفتن را دارد. پس عدم قتل و عدم تصلیب و بالا بردن باعث تحقق تطهیر می‌شود. یهودیان با اتهاماتی که به مریم (س) و به‌تبعِ ایشان به پسرش وارد کرده بودند ــ نظیر زنا و زنازاده بودن و، افزون بر اینها، کافر و ساحر بودن عیسی (ع) ــ  عیسی (ع) را مستحق کشته شدن می‌دانستند و ادعا کردند که او را کشتیم. قرآن کشته شدن را دوبار در آیۀ 157 سورۀ نساء رد می‌کند. خداوند، به‌وسیلۀ این انکار، عیسی (ع) را از کافران خارج می‌کند و او را از این نسبت تطهیر می‌کند. در آیۀ 158 سورۀ نساء، تحقق وعدۀ رفعی که در آیۀ 55 سورۀ آل‌عمران مطرح شد بود بیان می‌شود.

تأیید دیدگاه برگزیده از منابع یهودی و مسیحی

منابع یهودی و مسیحی تأیید می‌کنند که عیسی (ع) کشته شده و به صلیب رفته است. قرآن، در مقابل، قتل و صلب او را انکار می‌کند. به باور نگارندگان این مقاله، مسیحیان با آموزه‌های جعلی خود مهر تأییدی بر ادعای یهودیان زده‌اند. مسیحیان بر این باورند که عیسی (ع) هم به صلیب رفته و هم به قتل رسیده است. البته، ممکن است مسیحیان بگویند که ما بر این باوریم که بعد از تصلیب، عیسی (ع) از قبر برخاسته و نزد خدای پدر رفته است و این، تطهیر عیسی (ع) است، در حالی که قرآن همۀ بهتان‌ها دربارۀ عیسی (ع) و مادرش را از ریشه خشکانده است.

نتیجه‌گیری

این نوشتار، با استفاده از آیات قرآن و برخی منابع یهودی و مسیحی، شیوۀ تطهیر حضرت عیسی (ع) را انکار کشته شدن و به صلیب کشیده شدن وی دانسته است؛ زیرا مکر یهودیان این بوده است که با نسبت‌های ناروایی ــ چون کافر، ساحر و بدعت‌گذار ــ حضرت عیسی (ع) را کافر معرفی کنند و او را مستحق کشته شدن و به صلیب کشیده شدن بدانند و آن را هم به انجام برسانند، ولی در مقابل، خدا از این کار ممانعت نموده و او را از این نسبت مبرا کرده است.

کتابنامه

القرآن الکریم (محمدمهدی فولادوند، مترجم). (۱۳۷۸). دار القرآن الکریم.

کتاب مقدس (ترجمه قدیم). (۲۰۰۹ م). انتشارات ایلام.

راغب اصفهانی، حسین بن محمد. (۱۴۱۲ ق). مفردات ألفاظ القرآن. دار الشامیة.

رسول زاده، عباس؛ و باغبانی آرانی، جواد. (۱۳۸۹). شناخت مسیحیت. انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.

طباطبایی، سید محمدحسین. (۱۳۹۰ ق). المیزان فی تفسیر القرآن. مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.

طبرسى، فضل بن حسن. (۱۳۷۲). مجمع البیان فی تفسیر القرآن‌. ناصرخسرو.

میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه‌. ( ۱۳۶۱ ق). معارج التفکر و دقائق التدبر. دار القلم.

Daniélou, J. and Marrou, H. (1964). The First Six Hundred Years. tr V Cronin.

Harnak, A. (1957). Outlines of the History of Dogma. tr EK Mitchell.

Mevorach, I. (2017). Qur’an, Crucifixion, and Talmud; A New Reading of Q 4:157‑58. Journal of Religion & Society, 19, 1‑21.

 

 

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

The Essence of the Purification of Jesus in Verses Fifty-Five of Aal-Imran

نویسندگان [English]

  • Husein Naqavi 1
  • Gholamali Azizikia 2
1 Professor, Research Institute of Hawzah and University (RIHU), Qom, Iran
2 Ph.D. Graduate, Quran and Hadith Sciences, Visiting Professor, Farhangian University, Qom, Iran.
چکیده [English]

Verse fifty-five of the Aal-Imran Chapter indicates the purification of Jesus (peace be upon him) by God: “…and purify you of those who disbelieve.” What is the meaning of this purification and what views exist in this regard? With the aim of explaining what this purification is through the method of comparative exegesis, the present paper seeks to study the view of exegetes about the purification of Jesus and present the adopted view based on Quranic evidence and some Jewish and Christian sources. By emphasizing that Jesus was not killed and crucified, the Quran shows that what is attributed to Jesus is unjust. The Jews had accused him of illegitimacy of birth, disbelief, witchcraft, and heresy, and believed that the punishment for these accusations was to be killed, and they insisted that they killed him. The Quran, in contrast, has purified him from these unjust accusations through different expressions, including by insisting on him not having been killed and crucified

کلیدواژه‌ها [English]

  • verses fifty-five of the Aal-Imran Chapter
  • the purification of Jesus
  • Jesus in the Quran
  • Jesus in Judaism
  • unjust accusations against Jesus
القرآن الکریم (محمدمهدی فولادوند، مترجم). (۱۳۷۸). دار القرآن الکریم.
کتاب مقدس (ترجمه قدیم). (۲۰۰۹ م). انتشارات ایلام.
ابن عربی، محمد بن علی. (۱۴۲۲ ق). تفسیر ابن‌عربى (تأویلات عبدالرزاق). دار احیاء التراث العربی.
ابن‌ابى‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد. (۱۴۱۹ ق). تفسیر القرآن العظیم. مکتبة نزار مصطفى الباز.
ابن‌جوزى، عبدالرحمن بن على. (۱۴۲۲ ق). زاد المسیر فى علم التفسیر. دار الکتاب العربی‌.
ابن‌جوزى، عبدالرحمن بن على‌. (۱۴۲۵ ق). تذکرة الأریب فى تفسیر الغریب. دار الکتب العلمیة.
ابن‌شهرآشوب، محمد بن على. (۱۳۷۹ ق). مناقب آل أبی‌طالب علیهم السلام. علامه.‌
ابن‌عادل، عمر بن على. (۱۴۱۹ ق). اللباب فى علوم الکتاب‌. دار الکتب العلمیة.
ابن‌عطیه، عبدالحق بن غالب‌. (۱۴۲۲ ق). المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز. دار الکتب العلمیة.
ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر. (۱۴۱۹ ق). تفسیر القرآن العظیم. ‌دار الکتب العلمیة.
ابوالسعود، محمد بن محمد. (۱۹۸۳ م). ارشاد العقل السلیم الی مزایا القرآن الکریم. دار احیاء التراث العربی.
ابوالفتوح رازى، حسین بن على. (۱۴۰۸ ق). روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن‌. آستان قدس رضوى. بنیاد پژوهشهاى اسلامى‌.
ابوحیان، محمد بن یوسف. (۱۴۲۰ ق). البحر المحیط فى التفسیر. دار الفکر.
ابوزهره، محمد. (بی‌تا). زهرة التفاسیر. دار الفکر.
اربلی، على بن عیسى. (۱۳۸۱ ق). کشف الغمة فی معرفة الأئمة. بنی هاشمی.‌
امین، نصرت بیگم. (بی‌تا). تفسیر مخزن العرفان در علوم قرآن. بی‌نا.
انصاریان، حسین. (بی‌تا). تفسیر حکیم. دارالعرفان.
آلوسى، محمود بن عبدالله. (۱۴۱۵ ق). روح المعانی. دار الکتب العلمیة.
بغوی، حسین بن مسعود. (۱۴۲۰ ق). تفسیر البغوی. دار احیاء التراث العربی.
بلاغی، محمدجواد. (بی‌تا). آلاء الرحمن فی تفسیر القرآن (بنیاد بعثت، محقق). وجدانی.
بیضاوی، عبدالله بن عمر. (۱۴۱۸ ق). أنوار التنزیل و أسرار التأویل. دار احیاء التراث العربی.
ثعالبى، عبدالرحمن بن محمد. (۱۴۱۸ ق). تفسیر الثعالبى (الجواهر الحسان فى تفسیر القرآن). دار إحیاء التراث العربی‌.
جزایری، ابوبکر جابر. (۱۴۱۶ ق). ایسر التفاسیر لکلام العلى الکبیر. مکتبة العلوم و الحکم.
جوادی آملی، عبدالله. (۱۳۸۷). تسنیم: تفسیر قرآن کریم (ج۱۴، عبدالکریم عابدینی، محقق). اسراء.
حسینی زبیدی، محمدمرتضى. (۱۴۱۴ ق). تاج العروس من جواهر القاموس‌. ‌دار الفکر‌.
حویزی، عبدعلی بن جمعه. (۱۴۱۵ ق). تفسیر نور الثقلین. اسماعیلیان.
خازن، على بن محمد. (۱۴۱۵ ق). لباب التأویل فی معانی التنزیل‌. دار الکتب العلمیة.
خطیب شربینى، محمد بن احمد. (۱۴۲۵ ق). السراج المنیر. دار الکتب العلمیة.
خفاجی، احمد بن محمد. (۱۴۱۷ ق). عنایة القاضى و کفایة الراضى. دار الکتب العلمیة.
راغب اصفهانی، حسین بن محمد. (۱۴۱۲ ق). مفردات ألفاظ القرآن. دار الشامیة.
رسعنى، عبدالرزاق بن رزق‌الله. (۱۴۲۹ ق). رموز الکنوز فى تفسیر الکتاب العزیز. مکتبة الأسدی.
رسول زاده، عباس؛ و باغبانی آرانی، جواد. (۱۳۸۹). شناخت مسیحیت. انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.
روحی برندق، کاوس؛ و صفری، علی. (۱۳۹۵). عروج حضرت عیسی (ع)؛ دیدگاه‌ها، چالش‌ها و رویکرد نو به مسأله. پژوهش‌های قرآنی، ۲۱(۸۰)،۱۳۴‑۱۵۳.
زحیلی، وهبه. (۱۴۱۱ ق). التفسیر المنیر فى العقیدة و الشریعة و المنهج. دار الفکر.
زرکشی، محمد بن بهادر. (۱۴۱۰ ق). البرهان فى علوم القرآن. دار المعرفة.
زمخشرى، محمود بن عمر. (۱۴۰۷ ق). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فى وجوه التأویل‌. دارالکتاب العربی.‌
سعدى، عبدالرحمن. (۱۴۰۸ ق). تیسیر الکریم الرحمن فی تفیسر کلام المنان‌. مکتبة النهضة العربیة.
سمین، احمد بن یوسف. (۱۴۱۴ ق). عمدة الحفاظ فى تفسیر اشرف الالفاظ. عالم الکتب.
سیواسی، احمد بن محمود. (۱۴۲۷ ق). عیون التفاسیر. دار الصادر.
سیوطی، عبدالرحمن بن ابى‌بکر. (۱۴۰۴ ق). الدر المنثور فى التفسیر بالماثور. کتابخانه عمومى حضرت آیت‌الله العظمى مرعشى نجفى.
شحاته، عبدالله محمود. (۱۴۲۱ ق). تفسیر القرآن الکریم. دار غریب.
شوکانى، محمد. (۱۴۱۴ ق). فتح القدیر. دار ابن‌کثیر.
 شیخ زاده، محمد بن مصطفی. (۱۴۱۹ ق). حاشیه محیى الدین شیخ زاده على تفسیر القاضى البیضاوى. دار الکتب العلمیة.
طالقانی، محمود. (۱۳۶۲). پرتوى از قرآن. شرکت سهامی انتشار.
طباطبایی، سید محمدحسین. (۱۳۹۰ ق). المیزان فی تفسیر القرآن. مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
طبرانی، سلیمان بن احمد. (۲۰۰۸ م). التفسیر الکبیر: تفسیر القرآن العظیم. دارالکتاب الثقافی.
طبرسى، فضل بن حسن. (۱۳۷۲). مجمع البیان فی تفسیر القرآن‌. ناصرخسرو.
طبرسى، فضل بن حسن. (۱۴۱۲ ق). جوامع الجامع. مرکز مدیریت حوزه علمیه قم‌.
طنطاوی، محمد سید. (۱۹۹۷ م). التفسیر الوسیط للقرآن الکریم. نهضة مصر.
طوسى، محمد بن حسن‌. (بی‌تا). التبیان فی تفسیر القرآن. دار إحیاء التراث العربی.
طیب، عبدالحسین. (۱۳۶۹). اطیب البیان فی تفسیر القرآن‌. اسلام.
فخر رازی، محمد بن عمر. (۱۴۲۰ ق). التفسیر الکبیر. دار احیاء التراث العربی.
فیروزآبادی، محمد بن یعقوب. (۱۴۱۶ ق). بصائر ذوى التمییز فى لطائف الکتاب العزیز. وزارة الاوقاف، المجلس الاعلى للشئون الاسلامیة.
فیض کاشانی، محمد بن مرتضی. (۱۴۱۵ ق). تفسیر الصافی. مکتبة الصدر.
قاسمی، جمال الدین. (۱۴۱۸ ق). تفسیر القاسمی المسمى محاسن التأویل. دار الکتب العلمیة.
قاضى عبدالجبار. (بی‌تا). متشابه القرآن. مکتبة دار التراث‌.
قاضى عبدالجبار. (۱۴۲۶ ق). تنزیه القرآن عن المطاعن. دار النهضة الحدیثة.
قمی، علی بن ابراهیم. (۱۴۰۴ ق). تفسیر القمی. دار الکتاب.
قمى مشهدى، محمد بن محمدرضا. (۱۳۶۸). تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب‌. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى.
کاشانی، فتح الله بن شکرالله. (۱۴۲۳ ق). زبدة التفاسیر. تحقیق بنیاد معارف اسلامى‌. مؤسسة المعارف الإسلامیة.
کاشانی، محمد بن مرتضی. (۱۴۱۵ ق). تفسیر المعین. کتابخانه عمومى حضرت آیت‌الله العظمى مرعشى نجفى.
کمبار بغدادی، عبدالهادی؛ و توکلی محمدی، محمودرضا. (۱۳۹۲). بررسی تحلیلی – تطبیقی آیه رفع عیسی(ع) در دیدگاه فریقین. مطالعات تطبیقی قرآن و حدیث، ۱، ۲۰-۴۸.
ماتریدى، محمد بن محمد. (۱۴۲۶ ق). تأویلات أهل السنة. دار الکتب العلمیة.
ماوردى، على بن محمد. (بی‌تا). النکت و العیون تفسیر الماوردى‌. دار الکتب العلمیة.
مصطفوی، حسن. (۱۳۶۸). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مغنیه، محمدجواد. (۱۴۲۴ ق). التفسیر الکاشف. دارالکتاب الاسلامی.
مکارم شیرازی، ناصر. (۱۳۷۱). تفسیر نمونه. دار الکتب الإسلامیة‌.
ملکی میانجی، محمدباقر. (۱۴۱۴ ق). مناهج البیان فى تفسیر القرآن. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى.
میبدى، احمد بن محمد. (۱۳۷۱). کشف الاسرار و عدة الابرار. امیر کبیر.
میدانی، عبدالرحمن حسن حبنکه‌. ( ۱۳۶۱ ق). معارج التفکر و دقائق التدبر. دار القلم.
نسفی، عبدالله بن احمد. (۱۴۱۶ ق). مدارک التنزیل و حقایق التاویل. دار النفائس.
نسفى، عمر بن محمد. (۱۳۷۶). تفسیر نسفى. ‌انتشارات سروش‌.
نظام الاعرج، حسن بن محمد. (۱۴۱۶ ق). تفسیر غرائب القرآن و رغائب الفرقان‌. دار الکتب العلمیة.
نقوی. حسین؛ الهی، عباس؛ و رضائی مجیدپور، جعفر. (۱۴۰۲). تأملی در تفسیر آیۀ «وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْکتَابِ إِلاَّ لَیؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ» و ارتباط آن با عصر ظهور حضرت مهدی (عج). قرآن‌شناخت، ۱۶(۲)، ۸۳‑۱۰۰.
‌‌واحدى، على بن احمد. (۱۴۱۵ ق). الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز. ‌دار القلم.
CAPTCHA Image