تفسیر مذهبی: چیستی، تشابه و تمایز با تفسیر تطبیقی

نوع مقاله : علمی و پژوهشی

نویسندگان

1 استاد، گروه قرآن‌پژوهی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم، ایران

2 دانش‌آموختۀ دکتری علوم قرآن و حدیث، استاد مدعو دانشگاه فرهنگیان، قم،ایران

چکیده

یکی از آسیب‌هایی که تفسیر تطبیقی را، به‌ویژه در آیات کلامی و فقهی، تهدید می‌کند درافتادن در ورطۀ تفسیر مذهبی است؛ از این رو، تمایز میان تفسیر تطبیقی و تفسیر مذهبی ضرورتی انکارناپذیر است. جستار پیش‌رو به‌دنبال آن است تا با بهره‌گیری از روش متن‌پژوهی، به این پرسش‌ها پاسخ دهد که تفسیر مذهبی چیست؟ چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با تفسیر تطبیقی دارد؟ با بررسی‌ای که انجام گرفت، بعد از معرفی ریشه‌های تفسیر مذهبی و ارائۀ دو تعریف از آن، این نتیجه به دست آمد که تفسیر مذهبی با تفسیر تطبیقی، در دو محورِ وجود اشتراک و اختلاف، و مقایسه میان آرای تفسیر دو مذهب، با یکدیگر تشابه دارند و در چهار محورِ گستره، مبانی، روش، و غایت و نتیجه با تفسیر تطبیقی تمایز. به‌علاوه، عامل روانی، یعنی تعلق‌خاطر مفسر به روش خاصی در تفسیر، یکی از عوامل مؤثر بر مذهبی شدن تفسیر معرفی شده است. همچنین، با اشاره به اینکه هریک از تفسیر تطبیقی و مذهبی کارکرد خاص خود را دارند، بر ضرورت تفسیر مذهبی غیرمتعصبانه و مستدل تأکید شده است.

تازه های تحقیق

مقدمه

یکی از آسیب‌هایی که تفسیر تطبیقی را در حوزۀ آیات کلامی و فقهی تهدید می‌کند فروغلتیدن به تفسیر مذهبی است. مسئله‌ای که در بحث‌های تطبیقیِ فریقینی، به‌عنوانِ یکی از گونه‌های تفسیر تطبیقی، دیده می‌شود اتهامی است که برخی مفسران اهل‌سنت به مفسران شیعه نسبت داده‌اند که مفسران شیعه آیاتِ اختلافی فریقین را تفسیر مذهبی می‌کنند، در حالی که همین بحث‌ها از نگاهِ قرآن‌پژوهان شیعه، بحثی تطبیقی، نه مذهبی، به شمار می‌آید. در آثار پژوهشگران و مفسران شیعه نیز گاه مذهبی خواندنِ تفسیرِ اهل‌سنت دیده می‌شود. این مسئله ایجاب می‌نماید که معیارهای روشنی تعریف شود تا از گذرگاه آنها، تفسیر مذهبی از تفسیر تطبیقی تفکیک گردد. بر این پایه، جستار پیش‌رو به‌دنبال آن است تا با بهره‌گیری از روش متن‌پژوهی، به این پرسش‌ها پاسخ دهد که تفسیر مذهبی چیست؟ چه تفاوت‌ها و اشتراک‌هایی با تفسیر تطبیقی دارد؟ به عبارت دیگر، تفسیر مذهبی دارای چه ویژگی‌هایی است که آن را از تفسیر تطبیقی متمایز می‌کند؟

تعریف تفسیر مذهبی

دو تعریف برای تفسیر مذهبی گفته شده است:

  1. مقصود از تفسیر مذهبی آن است که یک مفسر، بدون توجه به قواعد صحیح تفسیر و بدون استفاده از منابع معتبر تفسیر، تمام تلاش خود را برای تفسیر قرآن، مطابق با مذهب اعتقادی خود، به کار برد و هدف مفسر آن باشد که آیات قرآن را در خدمت اثبات عقاید خود درآورد و نسبت به آموزه‌های مذهب مخالف خود یکسر نگاه بدبینانه و انکار داشته باشد.
  2. مقصود از تفسیر مذهبی آن است که تلاش‌های مفسر در تفسیر قرآن معطوف به تفسیر قرآن مطابق با باورهای کلامی و فقهی مذهب خودش باشد، بدون آنکه در صدد تحمیل متعصبانه باورهای مذهبی خود بر آیات قرآن باشد.

اشتراک‌های تفسیر مذهبی با تفسیر تطبیقی

تفسیر مذهبی و تفسیر تطبیقی در دو مورد اشتراک دارند: (۱). وجود اشتراک و اختلاف میان دیدگاه‌های دو مذهب و میان دو طرف تطبیق، (۲). مقایسه میان دیدگاه‌ها. البته، عنصر مقایسه میان دیدگاه‌ها از ارکان تفسیر تطبیقی است، اما در تفسیر مذهبی این مقایسه الزامی نیست، زیرا چه‌بسا تفسیری مذهبی از آیه‌ای از قرآن کریم انجام گیرد، بدون مقایسه با دیدگاه‌های سایر مذاهب.

تفاوت‌های تفسیر مذهبی با تفسیر تطبیقی

به‌رغم وجود اشتراک میان دو تفسیر مذهبی و تطبیقی، اختلافات میان این‌ دو رویکرد تفسیری بیشتر است و این‌ دو رویکرد در چهار محور با یکدیگر اختلاف دارند: (1). تفاوت در گستره: حوزه‌های تفسیر تطبیقی بسیار گسترده‌تر از تفسیر مذهبی است. (2) تفاوت در مبانی: مثلاً دخالت دادن باورهای کلامی و مذهبی در تفسیر از مبانی تفسیر مذهبی است، اما در تفسیر تطبیقی نباید این باورها دخالت داده شود. (3). تفاوت در روش: در تفسیر مذهبی از ابزارها و منابعی بهره گرفته می‌شود که در تفسیر تطبیقی شایسته نیست از آنها بهره گرفته شود. (4). تفاوت در غرض و نتیجه: در تفسیر مذهبی هدفْ اثبات مذهب مفسر است، اما در تفسیر تطبیقی مفسر باید فارغ از اثبات مذهب خود به‌دنبال اغراض دیگر از جمله دستیابی به تفسیر صحیح‌تر باشد. همچنین، عامل روانی، یعنی تعلق‌خاطر مفسر به روش خاصی در تفسیر، یکی از عوامل مؤثر بر مذهبی شدن تفسیر است.

نتیجه‌گیری

هر یک از تفسیر تطبیقی و تفسیر مذهبی غیرمتعصبانه کارکرد خاص خود را دارند و تفکیک تفسیر تطبیقی از تفسیر مذهبی نیز یک ضرورت است. دو تعریف برای تفسیر مذهبی می‌توان برشمرد. تفسیر تطبیقی و مذهبی در چهار محور گستره، مبانی، روش و غایت و نتیجه میان دو رویکرد تفسیر تطبیقی و تفسیر مذهبی با هم تفاوت دارند. تعلق‌خاطر مفسر به روش خاصی در تفسیر نیز یکی از عوامل مؤثر بر مذهبی شدن تفسیر است.

کتابنامه

ذهبی، محمدحسین. (۱۳۹۷ ق). التفسیر و المفسرون. دار إحیاء التراث العربی.

رشید رضا، شمس‌الدین ‌بن محمد. (۱۹۹۰ م). تفسیر القرآن الحکیم (تفسیر المنار). الهیئة المصریة العامة للکتاب.

شاکر، محمدکاظم؛ و عسگری، انسیه. (۱۳۹۶). جریان‌شناسی و آسیب‌شناسی تفسیر تطبیقی در سده‌های چهارم تا ششم هجری. پژوهشنامه معارف قرآنی، ۸(۳۰)، ۷‑۲۸. 10.22054/RJQK.2017.8718

عسگری، انسیه؛ و شاکر، محمدکاظم. (۱۳۹۴الف). تفسیر تطبیقی؛ معنایابی و گونه‌شناسی. پژوهش‌های تفسیر تطبیقی، ۱(۲)، ۹-۳۲. 10.22091/PTT.2015.588

عسگری، انسیه؛ و شاکر، محمدکاظم. (۱۳۹۴ب). ضوابط علمی و کاربردی در روش تفسیر تطبیقی. فصلنامه پژوهش‌های قرآنی، ۲۰(۷۷)، ۴-۲۱.

عسگری، انسیه. (۱۳۹۷). جریان‌شناسی تفسیر تطبیقی. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

عک، خالد بن عبدالرحمن. (۱۴۲۸ ق). اصول التفسیر و قواعده. دار النفایس.

گلدزیهر، ایگناس. (۱۳۸۳). گرایش‌های تفسیری در میان مسلمانان (ناصر طباطبائی، مترجم). ققنوس .

نجارزادگان، فتح‌الله. (۱۳۸۸الف). بررسی تطبیقی تفسیر آیات ولایت. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

نجارزادگان، فتح‌الله. (۱۳۸۸ب). بررسی تطبیقی مبانی تفسیر قرآن در دیدگاه فریقین. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

 

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

The Essence of the Purification of Jesus in Verses Fifty-Five of Aal-Imran

نویسندگان [English]

  • Sayed Mahmood tayebhoseini 1
  • seyyed Ibrahim Mortazavi 2
1 1 Associate Professor, Faculty of Religions, The Imam Khomeini Education & Research Institute, Qom,
2 Associate Professor, Faculty of Quranic Exegesis and Sciences, The Imam Khomeini Education and Research Institute, Qom, Iran.
چکیده [English]

Verse fifty-five of the Aal-Imran Chapter indicates the purification of Jesus (peace be upon him) by God: “…and purify you of those who disbelieve.” What is the meaning of this purification and what views exist in this regard? With the aim of explaining what this purification is through the method of comparative exegesis, the present paper seeks to study the view of exegetes about the purification of Jesus and present the adopted view based on Quranic evidence and some Jewish and Christian sources. By emphasizing that Jesus was not killed and crucified, the Quran shows that what is attributed to Jesus is unjust. The Jews had accused him of illegitimacy of birth, disbelief, witchcraft, and heresy, and believed that the punishment for these accusations was to be killed, and they insisted that they killed him. The Quran, in contrast, has purified him from these unjust accusations through different expressions, including by insisting on him not having been killed and crucified.

کلیدواژه‌ها [English]

  • : verses fifty-five of the Aal-Imran Chapter
  • the purification of Jesus
  • Jesus in the Quran
  • Jesus in Judaism
  • unjust accusations against Jesus
ابن‌اثیر، مبارک بن محمد. (۱۳۶۷). النهایه فی غریب الحدیث و الأثر (محمود محمد طناحی، طاهر أحمد زاوی، ویراستاران). مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.
ابن‌ادریس ‌حلی، محمد بن ‌احمد. (۱۴۰۹ ق). المنتخب من تفسیر القرآن و النکت المستخرجه من‌التبیان. کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی.
ابن‌تیمیه، احمد بن عبدالحلیم. (۱۴۰۴ ق). دقائق التّفسیر. مؤسسة علوم ‌القرآن.
ابن‌درید، محمد بن حسن. (۱۹۸۸ م). جمهره اللغه. دارالعلم للملایین.
ابن‌عطیه، عبدالحق بن غالب. (۱۴۲۲ ق). المحررالوجیز فی تفسیر الکتاب‌العزیز. دار الکتب العلمیة.
ابوالسعود، محمد بن محمد. (۱۹۸۳ م). ارشاد العقل السلیم إلی مزایا القرآن الکریم. دار إحیاء التراث ‌العربی.
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی. (۱۴۰۸ ق). روض الجنان و روح‌الجنان فی تفسیرالقرآن. (محمدجعفر یاحقی، محمدمهدی ناصح، محققان). بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
ابوحیان، محمد بن یوسف. (۱۴۲۰ ق). البحر المحیط فی التفسیر. دار الفکر.
آلوسی، سید محمود. (۱۴۱۵ ق). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی. دار الکتب العلمیة.
بخاری، محمد بن اسماعیل. (۱۴۰۱ ق/ ۱۹۸۱ م). الصحیح. دار الفکر.
بغوی، حسین بن مسعود. (۱۴۲۰ ق). معالم التنزیل. دار إحیاءالتراث العربی.
بیضاوی، ناصرالدین عبدالله. (۱۴۱۶ ق). أنوار التنزیل و أسرار التأویل. دار إحیاءالتراث العربی.
پارسا، علیرضا، و پریمی، علی. (۱۳۹۴). گسترۀ عصمت انبیا از دیدگاه فخررازی. پژوهشنامه فلسفۀ دین، ۱۳(۲)، ۵۲‑۲۷. https://doi.org/10.30497/prr.2016.1764
جوادی آملی، عبدالله. (۱۳۹۶). تسنیم. نشر إسراء.
جوهری، اسماعیل بن حماد. (۱۳۷۶ ق). الصحاح تاج اللغه و صحاح العربی (أحمد عبدالغفور عطار، محقق). دارالعلم للملایین.
خلیل بن احمد. (۱۴۰۹ ق). العین. نشر هجرت.
راغب اصفهانی، حسین بن محمد. (۱۴۱۲ ق). مفردات ألفاظ القرآن. دار العلم.
رجب‌زاده، صفدر؛ و سلطانی، مصطفی. (۱۴۰۱). گستره عصمت انبیا از دیدگاه مذاهب اسلامی. پژوهشنامه مذاهب کلامی، ۳(۱)، ۷‑۳۳.
رشیدرضا، محمد. (۱۴۱۴ ق). تفسیر القرآن الحکیم الشهیر بتفسیر المنار. دار المعرفه.
زمخشری، محمود بن عمر. (۱۳۸۶). مقدمه الأدب. مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران.
 زمخشری، محمود بن عمر. (۱۴۰۷ ق). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل (مصطفی حسین أحمد، مصحح). دارالکتب العربی.
صاحب بن عباد، اسماعیل بن عباد. (۱۴۱۴ ق). المحیط فی اللغة. (محمد حسن آل‌یاسین، محقق). عالم الکتب.
طباطبایی، سید محمدحسین. (۱۴۱۷ ق). المیزان فی تفسیر القرآن. مؤسسه الأعلمی للمطبوعات.
 طبرسی، فضل بن حسن. (۱۳۷۲). مجمع‌البیان فی تفسیرالقرآن. ناصرخسرو.
طوسی، محمد بن حسن. (بی‌تا). التبیان فی تفسیرالقرآن. (احمد حبیب عاملی، مصحح). دار إحیاء التراث العربی.
عضدالدین ایجی، عبدالرحمن بن احمد. (بی‌تا). المواقف. دار الکتب العلمیة.
علیانسب، سید ضیاءالدین. (۱۳۹۶). بازشناسی رویدادهای مهم تاریخ اسلام. نشر مائده.
فخر رازی، محمود بن عمر. (۱۴۲۰ ق) مفاتیح الغیب. دار احیاء التراث العربی.
فرقانی، محمدهادی؛ و عباس‌زاده جهرمی، محمد. (۱۴۰۱). خوانش انتقادی انگاره عالمان غیرشیعی از عصمت انبیا علیهم السلام با تطبیق بر نصوص قرآن کریم. شبهه‌پژوهی مطالعات قرآنی، ۴(۷)، ۱۱۵‑۱۵۱. https://doi.org/10.22034/sdqr.2022.135919
کاشانی، ملا فتح‌الله بن ملا شکرالله. (۱۳۳۶). منهج الصادقین فی إلزام المخالفین. کتابفروشی محمدحسن علمی.
ماتریدی، محمد بن محمد. (بی‌تا). تأویلات أهل‌السنه. دار الکتب العلمیة.
مصطفوی، حسن. (۱۴۳۰ ق). التحقیق فی کلمات‌القرآن‌الکریم. مرکز نشر آثار علامه مصطفوی.
مطهری، مرتضی. (۱۳۶۲). خدمات متقابل اسلام و ایران. صدرا.
مقاتل بن سلیمان. (۱۴۲۳ ق). تفسیر مقاتل بن سلیمان. دار إحیاء‌التراث العربی.
مکارم شیرازی، ناصر. (۱۳۷۱). تفسیر نمونه. دارالکتب الإسلامیه.
نظام الأعرج، حسن بن محمد. (۱۴۱۶ ق). تفسیر غرائب القرآن و رغائب‌الفرقان. دار الکتب ‌العلمیة.
CAPTCHA Image