نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسنده
دانشیار پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن
چکیده
تازه های تحقیق
نتیجه گیری
بررسی شواهد حاکی از آن است که عالمان قرائت بر عدم اعتبار قرائت غیر مستند به نقل و روایت، اجماع دارند. و قائلان به استناد قرائات به اجتهاد، میان اجتهاد در قرائت و اختیار قرائت به صورت استدلالی، خلط کرده ند، آنچه در عبارات عالمان قرائت مشاهده میشود استدلال برای اختیار قرائت است و این به معنای اجتهاد در اصل قرائت نیست. و برخی از صحابه که مبادرت به اجتهاد در قرائت کردهاند، قرائت آنان پذیرفته نشده و برخی دیگر از صحابه ادعای آنان را انکار کردهاند. در نتیجه ادعای نقش اجتهاد در اختلاف قرائات، صحیح نبوده و با واقع انطباق ندارد.
همچنین روشن گردید که ادعای استناد قرائات به سنت نیز دارای اشکال است زیرا با توجه به اینکه قرائات پس از دوران صدر اول شکل یافته است، فرض تواتر قرائات تنها پس از زمان پیامبر (ص) قابل تصور است، افزون بر آن در صورت تعارض قرائات، مقتضای تواتر قطع به قرائات از حیث سند و صدور است، نه قطع از حیث دلالت، از این رو قاعده در فرض تعارض رجوع به قرائت اظهر است و در فرض نبود اظهر مقتضاى قاعده تساقط قرائات است. (آیت الله العظمی فاضل، مدخل التفسیر، ص 153و 154) در صورتی که مستند قرائات خبر واحد باشد افزون بر آنکه قرآنیت قرآن با مستند ظنی ثابت نمی شود، نمی توان احراز کرد که راویان قرائات، واجد شرائط حجیّت هستند. بر فرض واجد شرائط حجیّت بودن، با علم اجمالی به عدم صدور برخی از قرائات میان آنها تعارض واقع شده و ناچار از اعمال قواعد تعارض در باره قرائات خواهیم بود.
با توجه با اینکه تواتر قرآن نزد تمام فرق و مذاهب اسلامی قطعی بوده و تواتر آن مستلزم تواتر قرائات نیست و عده ای قلیل ملتزم به تواتر قرائات شدهاند.[1] مفاد روایات شیعه مبنی بر اینکه قرآن بر یک قرائت نازل شده است، (محمد بن یعقوب، کلینی ، کافی، ج 2، ص 631. و ص 635.) و عالمان شیعه آن قرائت واحد را پذیرفته اند، (محمد بن على، شیخ صدوق، اعتقادات الإمامیة، ص 86. فضل بن حسن، طبرسى، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، ص 38. محمد بن شاه مرتضى، فیض کاشانى، الصافى فى تفسیر القرآن، مقدمه هشتم، ص 38.) جامعترین دیدگاه در باره قرائات است.
کلیدواژهها
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
Received: 21/04/2019 | Accepted: 20/06/2019
The subject of this study is to survey two citation theories on the difference between
Qur’anic recitations with reference to Ijtihad (independent reasoning) by the reader
(Qari) or Sunnat-e Nabawi (the prophetic tradition). In this regard, first a brief review of
variants in the recitation of the Qur’an as well as citation to Ijtihad or Sunnat as the
source of discrepancy were mentioned. Then, the reasons of the two above viewpoints
were critically analyzed, and it was proved that the scholars of Qira’at do not
acknowledge the readings not approved by Sunnat. The results also showed that those
experts who claim citation to Ijtihad in Qira’at have confused independent reasoning
with logical free will in the recitation. Moreover, some companions of the Prophet
(Sahabeh) have resisted against Ijtihad of some others in reading the Qur’an. The
difference between the reading of the Qur’an was also critically analyzed from the
perspective of citation to the tradition of Prophet in terms of “sunnat-e Mutawatir”
(successive recognized and reliable sources) and “Ahad” (Not clearly traceable to
Prophet Muhammad); and the results showed that the recitations are not Mutawatir and
validated. Even the assumption of successively reliable recitations after the Prophet does
not have an effect on the accuracy of the content of Qira’at. Since it is assumed that all
recitations are not accurate, in case of having discrepancies we should refer to a more
transparent (Azhar) one, and if not possible, those readings would be aborted and we
should make a reference to another argument.
کلیدواژهها [English]
ابوالخیر ابن جزری، محمد بن محمد؛ النشر فی القراءات العشر، بی جا، دارالکتب العلمیه، بی تا
[1]. البیان فی تفسیر القرآن، ص157- 158 مدخل التفسیر، مدخل التفسیر، ص 146- 152. التمهید فی علوم القرآن، ج2، ص 79. البرهان فی علوم القرآن ج1 ص : 465.
ارسال نظر در مورد این مقاله